Αγανακτώντας...

Mετά από καιρό αξιώθηκα να γράψω αυτό το post. Και δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό που λέγεται απελπισία. Τυχαίνει να ανήκω κι εγώ στους σπουδαστές του τμήματος Ανακαίνισης και Αποκατάστασης Κτιρίων. Για όσους δεν ξέρετε είναι αυτοί οι κακομοίρηδες που διαμαρτύρονται για το «πτυχίο» τους στην εκπομπή του Λαζόπουλου. Σχολή που άνοιξε για… να ανοίξει… Επαγγελματικά δικαιώματα μηδέν ή μάλλον όχι! Πρόσφατα ενημερωθήκαμε ότι θα ‘χουμε το δικαίωμα να ανακαινίζουμε λιθόκτιστα (χμμ… νομίζω και αποθήκες). Το να ανοίξει μια σχολή χωρίς πτυχίο ήταν μια ακόμα απάντηση του ελληνικού κράτους για να λέει ότι δημιούργησε θέσεις εργασίας. Ένα ακόμα Τ.Ε.Ι. με προβληματικό υπόβαθρο. Και σαν μην έφτανε αυτό ανοίγει κι άλλη σχολή στη Λάρισα για να πλουτίζουμε τους ιδιώτες της επαρχίας. Κι όμως η πηγή του κακού ξεκινά από το σχολείο, είναι η παιδεία εξ’ ολοκλήρου. Σ’ αυτό το τμήμα και σε άλλες σχολές αντίστοιχα υπάρχουν παιδιά με μεράκι, ιδέες, παιδιά που αγαπούν αυτό που κάνουν κι όμως το μέλλον τους εξαρτάται από μια τυπική εξέταση που λέγεται πανελλήνιες. Ένας άσχημος βαθμός αρκεί για να βρεθείς στην άλλη άκρη της γης, μακριά από την περιοχή σου κι οι γονείς να πασχίζουν με τους πενιχρούς μισθούς τους για να βγάλουν τα έξοδα. Κι έχω μια απορία, ένας άσχημος βαθμός στα μαθηματικά μπορεί να αποδείξει ότι δεν έχω τα προσόντα να γίνω αρχιτέκτονας; Είναι αυτό αξιοκρατικό; Κι από την άλλη εφόσον για να γίνω αυτό που θέλω πρέπει να αριστεύσω σ’ αυτό που λέγεται πανελλήνιες, γιατί θέλουμε να ιδιωτικοποιήσουμε τα πάντα; Γιατί αυτός που έχει το οικονομικό υπόβαθρο να έχει το δικαίωμα να γίνει αυτό που θέλει; Κοινώς «έχεις λεφτά κάνεις ότι γουστάρεις, δεν έχεις γίνε εργάτης» χωρίς βέβαια να υποτιμώ αυτό που λέγεται εργάτης και αντίθετα εκτιμώ πολύ το έργο των ανθρώπων που πεθαίνουν στην κυριολεξία στη δουλειά κι αυτό για ένα μισθό που δε φτάνει καλά - καλά για να φάνε. «Είμαστε Ευρώπη τώρα… πρέπει να υπακούμε στο ευρωπαϊκό πρότυπο». Σκατά. Αυτό έχω μόνο να πω. Αυτό που ‘χε διατηρηθεί σ’ αυτή τη χώρα ήταν η δωρεάν παιδεία(αφήνω απέξω βέβαια τα φροντιστήρια που ‘χουμε χρυσώσει όλοι μας για να δώσουμε εξετάσεις…) κι αυτό πάμε να το ισοπεδώσουμε. Όσο ήμουν στο σχολείο μάθαινα ότι η παιδεία είναι δικαίωμα όλων ανεξαρτήτως κοινωνικών τάξεων και όσο περνούν τα χρόνια το στερούμαστε όλο και περισσότερο. Νόμιζα ότι βγαίνοντας από το σχολείο θα γίνεις ολοκληρωμένος άνθρωπος και το σχολείο εντέλει σε κατευθύνει για να δώσεις πανελλήνιες κι αυτό για το αν θα μπεις στη σχολή που θέλεις. Ο φοιτητής έχει πάρει τον τίτλο του «φραπεδοφόρου» αλλά με τι όρεξη ν αφοσιωθείς στις σπουδές σου όταν ξέρεις ότι δεν έχεις καν πτυχίο… όταν ξέρεις ότι αποτελείς τη γενιά των 700…600..500 ευρώ. Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι πολιτικοποίηση δε μιλώ για κομματοποίηση σαφώς, αλλά για το δικαίωμα να απαιτώ και να διεκδικώ κι αυτό που απαιτούμε είναι ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση για όλους.