Απόψε θέλω να σε δώ, όμως το ξέρω
δεν έχω νόημα, δεν είμαι κανενός
πάνω σε ότι με κάνει κι υποφέρω
γελώντας πέφτω σαν σκισμένος χαρταετός
Είναι η καρδιά μου ένα σπίτι στοιχειωμένο
δεν θα΄πρεπε να υπάρχει τόση λύπη εκεί
ότι αγαπάω με αφήνει νικημένο
στ΄άδειο μου σχήμα, μια σκιά που νοσταλγεί
Κοντά σου δεν μπορώ, μακριά σου τρέμω
κάτι με τρώει και δεν μπορώ να κοιμηθώ
περνάω τις μέρες μου σα δαίμονας κλεισμένος
σ΄ενα κουφάρι φαγωμένο απ΄τον καιρό
Κι αν τόσα χρόνια περπατήσαμε μαζί
τον τελευταίο δρόμο θα τον κάνω μόνος
θα΄χω στην χούφτα μου μια μπούκλα σου χρυσή
και μια ραγισματιά στα χείλη μου απ΄τον πόνο.
Διαφανα Κρίνα - Σκισμένος χαρταετός
