Χθες βράδυ περνώντας από το σπίτι φίλων έτυχε, κάνοντας ζάπινγκ στο κουτί της ματαιοδοξίας που λέγεται τηλεόραση, να πέσει το μάτι μας σε μια βραδινή εκπομπή… ή μάλλον τηλεοπτικό σκουπίδι. Το θέμα της βραδιάς αφορούσε το συμβόλαιο συμβίωσης και πιο συγκεκριμένα το συμβόλαιο συμβίωσης και τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Κρίνοντας από το γενικό ύφος της εκπομπής δεν περίμενα να δω κάτι της προκοπής αλλά δεν περίμενα να αντικρίσω κι αυτό… Ένα μάτσο «αδερφές», γιατί γι’ αυτό επρόκειτο και τίποτα παραπάνω, να γίνονται περίγελος. Αστοί που ο κόσμος τους περιορίζεται στην Εκάλη και το Κολωνάκι κι ήρθαν να μιλήσουν για απελευθέρωση, άτομα που δεν έχουν βρεθεί ποτέ τους στο κοινωνικό περιθώριο ή κι αν έχουν βρεθεί… τώρα προβάλουν τη σεξουαλικότητα τους σαν έκθεμα και εκμηδενίζουν αυτό που ονομάζεται αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμός. Εντέλει αυτό που έβλεπα δεν ήταν τίποτα που να θίγει το συμβόλαιο συμβίωσης παρά μια φιέστα. Κι αν το σχετικό κείμενο ακουστεί σαν κράχτης δεν έχω να ζητήσω καμία συγνώμη σ’ αυτούς τους «κυρίους». Θέλουμε ένα κόσμο χωρίς καμία διάκριση όσον αφορά το φύλο, το χρώμα, τη σεξουαλικότητα και τα πιστεύω του καθενός. Είμαστε άνθρωποι. Ούτε straight, ούτε gay, ούτε bi. Επιδιώκω την ελευθερία μου και να ζήσω… να ζήσω ελεύθερα έξω από κάθε τι που παρεμποδίζει την ελεύθερη έκφραση. Κι αυτό… χωρίς να κάνω τη σεξουαλικότητα μου και την προσωπική μου ζωή προϊόν του τηλεμάρκετινγκ.
